Ponovo radi linija Podgorica – Humska 1

Veliku armiju navijača oduvek ima Partizan u Crnoj Gori. Da ne idemo sad u brojke i procente, ali crno-beli su ozbiljno obožavani u nekadašnjem „drugom oku u glavi“.

A, nije ni čudo, jer Partizan i najveće crnogorske klubove spaja veliki broj igrača koji je prošao kroz njih. Štaviše, procene „od oka“ nekih dobro upućenih navijača u istoriju kluba iz Humske 1 kažu da ne postoji klub iz kojeg je više igrača, direktno ili zaobilaznim putem, došlo na crno-belu stranu Topčiderskog brda od podgoričke Budućnosti. Sad teško je izmeriti da li je baš tako, ali je spisak igrača i trenera koji spajaju ova dva kluba – impozantna.

Ta linija, koja je poslednjih godina bila u prekidu, obnovljena je dolaskom Predraga Mijatovića u Partizan. Upravo je i on jedan od igrača koji su stadion pod Goricom zamenili onim u Humskoj ulici krajem osamdesetih godina prošlog veka. I samo u ovih šest meseci njegovog mandata plavo-beli dres Budućnosti zamenili su crno-belim Milan Vukotić zimus i Andrej Kostić pre neki dan, a posredno, kroz druge klubove, stigao je i Stefan Milić, nekadašnji kapiten najvećeg crnogorskog kluba.

Listanjem istorijskih almanaha, gledajući ko su sve igrači, treneri, pa i rukovodioci koji su tokom karijere spojili Partizan i Budućnost, došli smo do skoro 50 imena. Uz ogradu da možda ima još neko koga smo nenamerno "promašili".

Mnogo je onih koji su ostavili vanvremenski trag na Topčiderskom brdu, a da im je prethodna stanica bila podgorička Budućnost. Na prvom mestu Branko Rašović, akter legendarnog finala Kupa šampiona iz 1966. godine, pa za njim Lazar Radović, Predrag Mijatović, braća Branko i Dragoljub Brnović kao najzvučnija imena.

Uz njih su tu i Milutin Pajević, Branislav Đukanović, pa legenda podgoričkog fudbala Dimitrije Dimo Mitrović, čiji je period u Partizanu bio kratak. Devedesetih su iz glavnog grada Crne Gore put Humske 1 krenuli Dejan Peković, Viktor Trenevski, Goran Trobok, Rahim Beširović, a nakon 2000. godine i Dejan Ognjanović, Ivan Stanković, Mladen Božović, Risto Lakić, pa poslednji u nizu Periša Pešukić, sve do ovih momaka koji su u minulih šest meseci stigli u Beograd.

Duga je lista i onih koji su od Podgorice do Humske išli zaobilaznim putem, ali su stigli gde su naumili, kao što su bili Niša Saveljić, Damir Čakar, Zoran Batrović, Dejan Vukićević, Nikola Vujović, Srđan Radonjić i Aleksandar Nedović.

Ali, tu nije kraj ove liste. Jer, bilo je i onih koji su išli – suprotnim smerom. Iz Beograda u Podgoricu. Rade Zalad je proveo vreme na pozajmici u Budućnosti, Milorad Bajović je išao linijom Sutjeska – Partizan – Budućnost – Partizan. Nenad Brnović je pred kraj karijere obukao plavo-beli dres, isto kao i njegov nekadašnji saigrač i zemljak u Humskoj Simon Vukčević. Iako je rođeni Podgoričanin, koji je živeo nedaleko od stadiona Budućnosti, Petar Grbić je prvo obukao crno-beli dres, pa kasnije se vratio u rodni kraj.

Iz Partizana u Budućnosti išli su i Slađan Đukić, Dragoslav Jovanović, Miomir Petrović, Zvonko Popović, Božidar Belojević, a nakon Beograda u prestonicu Crne Gore stigli su i Radenko Kamberović, Filip Knežević, Zoran Nikitović, Tomislav Pajović te Marko Ćetković.

A, još neka velika imena dele ova dva kluba: legendarni Aleksa Atanacković je posle karijere u Partizanu bio trener Budućnosti, isto kao i najveći golgeter u istoriji srpskog večitog derbija Marko Valok. I Miodrag Ješić je bio jedno vreme trener podgoričkog kluba, kao i Vladimir Vermezović i Josip Duvandžić.

Nakon igračke karijere, koju je velikim delom proveo u Partizanu, prerano preminuli Andrija Delibašić je bio sportski direktor Budućnosti.

Ta čudesna linija Podgorica – Humska 1, koja je trajala kroz skoro celu istoriju, ponovo je proradila punim kapacitetom. I stajaće kao obaveza novim momcima, Vukotiću, Miliću i Kostiću, da dostignu slavu mnogih prethodnika.